Na de de hamburger, Coca-Cola, de daaruitvolgende obesitasepidemie, de iPhone en Walt Disney heeft een ander Amerikaans cultuurgoed zich sinds gisteren in Nederland genesteld: Glassdoor. Voor sommigen een aanleiding voor vreugde. Eindelijk krijgen we ook in Nederland ’transparantie’ op de arbeidsmarkt. Eindelijk weten we straks écht waar we voor kiezen als we bij werkgever x of y onze sollicitatie op hoop van zegen achterlaten in een systeem waarvan de naam óók al uit de VS is geïmporteerd, het Applicant Tracking System.

ICYMI: Glassdoor is een site waar men een beoordeling kan achterlaten van een werkgever. In Amerika is Glassdoor een hit en heeft daarom volgens onze onvolprezen online-bullshit-verdelger Marc Drees “een kans van slagen”. Het heeft in de VS z’n bestaansrecht bewezen, dus willen we het hier ook hebben. Als dat de redenering is, wacht ik in spanning af welk volgende Amerikaanse product de overstap naar Europa maakt: het vrije wapenbezit, de doodstraf of het onbetaalde zwangerschapsverlof?

Maar goed, wij hebben nu ook ‘de Iens voor de arbeidsmarkt’. Eigenlijk hadden we die al, alleen heette het toen nog RateYourCompany of 360Inc. Die sites lijden een kwijnend bestaan, want mopperen over de baas doen we graag, maar dan bij voorkeur gewoon tegen de baas zelf. Die is dat gewend, dus daar hebben we tot nu toe in Nederland geen website of ‘transparante carrièrecommunity’ – zoals Glassdoor zichzelf noemt – voor nodig gehad.

AMC gelul

Wat zou dan in Nederland de toegevoegde waarde zijn van deze site? Daar schreef Jan Bernhart een fraaie haiku over.

Eindelijk! Glassdoor gaat ons verlossen van arbeidsmarktcommunicatie. Geen geblaat meer over ‘DNA’, ‘kernwaarden’ en ‘proposities’, vanaf nu gaat het alleen nog maar om objectieve en eerlijke beoordelingen door mensen-die-het-kunnen-weten en hoeven we nooit meer last te hebben van al die treehuggers met hun opgepoetste verhalen die in werkelijkheid toch nooit blijken te kloppen. De vlag kan uit, al weet ik niet of Glassdoor zelf blij is met deze conclusie. Net als LinkedIn profileert men zichzelf namelijk óók als het ideale vehikel voor “effectieve werving en employer branding-oplossingen”. Met andere woorden, als ze zichzelf een beetje weten te verkopen, gaat het dus juist een hele hoop AMC gelul opleveren.

Zure druiven

Het is interessant om te bekijken of Glassdoor in Nederland wél voor elkaar krijgt wat de andere ‘Beoordeel-je-werkgever-sites’ niet voor elkaar kregen. Daar moet een reden voor zijn. Nederlanders zijn een terughoudend volk – iets met ‘soevereiniteit in eigen kring’ – en soms zelfs ronduit wantrouwend. Een slechte review? De druiven zullen wel zuur zijn. Een positieve review? Wat betaalt je baas daar voor? En met alle ruimte voor de al dan niet opgepoetste verhalen vol AMC gelul van werkgevers – degenen die de Glassdoor-schoorsteen rokend houden, dus geen strobreed in de weg gelegd krijgen – ben ik benieuwd hoe het gaat aflopen met die zo geprezen ’transparantie’ en de objectieve waarde van de beoordelingen. Ik zet voor alle zekerheid de zoutpot vast klaar.

Niet aan alles dat uit Amerika komt hebben we hier behoefte.