Thuisonderwijs gaat vaker twee kanten op dan we soms willen geloven. Dit ondervond ik toen mijn dochter van vijf niet met het bruine poppetje wilde spelen tijdens het Nijntje spel.

Het meisje is nog te jong om bang te zijn voor homeopatische verwatering van haar identiteit (een kwartier geleden beweerde ze nog bij hoog en laag dat ze een grijze olifant was uit Afrika), dus ik verwonderde me over haar beweegredenen.

In plaats van het meisje streng te bestraffen voor haar politiek incorrecte standpunt, besloot ik haar een kans te geven haar houding te nuanceren. Ik vroeg haar waaróm ze niet met het bruine poppetje wilde spelen.

“Ik wil graag winnen. Daarom wil ik met het witte Nijntje poppetje spelen.”

Ik legde haar uit dat je met een bruin poppetje ook kunt winnen.

“Ja maar papa, bij werk is het toch ook zo dat bruine mensen minder vaak winnen?”

Ik vroeg haar hoe ze aan die informatie kwam en ik legde haar uit dat vrouwen, gehandicapten, ouderen, allochtonen, laagopgeleiden, werklozen en vastgeroeste vijftigers minder kans maken om bij sollicitaties de eindstreep te halen. Dat het gaat om een gelijk speelveld voor iedereen. Dat je je best moet doen om iedereen kansen te bieden, want als iedereen meedoet dan zijn we gelukkiger en gezonder en betalen we véél minder belasting.

De aandacht van het meisje leek even verslapt. Ze vroeg: “Net als met het Nijntje spel?”.

“Hoe bedoel je?”, vroeg ik.

“Het witte poppetje heeft meer vakjes, dus die mag vaker nog een keer gooien”.

Mijn wederhelft, die meer ervaren is met thuisonderwijs dan ik, besloot het spel nader te inspecteren. Tot onze verbazing bleken het hondje (Snuffy) en het varkentje (Betje Big) negen bonusvakjes te hebben. Het witte konijntje (Nijntje) mocht daarentegen op tien vakjes nog een keer gooien. Het bruine konijntje (Nina) als enige slechts op acht. Dit lijkt verdacht veel op recruitment!

Ik vroeg me in stilte af of de kansen om de eindstreep te halen expres ongelijk verdeeld waren, of Dick Bruna mensen, die voor een bruin poppetje kiezen, niet graag zag winnen. Of hij ons een wijze les had willen leren, een les die niet in de laatste plaats geldt voor recruiters…

Enfin, het blijkt dat het vriendinnetje van Nijntje vroeger gelijk behandeld werd. Pas sinds de uitgave van het spel in het jaar waarin Bruna overleed, zo lijkt het, is het ongelijke speelveld ontstaan.

Nu maar hopen dat de maatschappij niet uiteenvalt in mensen die hier wat van vinden en mensen die vinden dat je hier vooral niets van mag vinden. Net zoals met discriminatie in recruitment.