Een site met de interessante naam No Dumb Ideas komt met de suggestie om een betaalmuur op te werpen voor aspirant sollicitanten. En dat begint als volgt:

I went through a job search last year and generally found the process terrible.
The most discouraging part was LinkedIn’s “number of applicants” feature; it wasn’t unusual to find a job posting and see that over 1,000 people had applied before me. That is absolutely insane! As a result, I (and probably lots of other people) applied to many more jobs than I’d like to, increasing that number of applicants even more.

De auteur beschrijft hier een situatie waarbij werkgevers worden overladen met sollicitaties. En hij/zij/x komt met de volgende suggestie om die ‘overlast’ te beperken:

What if we could add a small amount of friction, enough to make job seekers be a little discerning on where they apply?

En die small amount of friction zou dan een betaling van $1 zijn. Om het aanschouwelijk te maken komt de auteur met het volgende voorbeeld:

Ik ga er vanuit dat het een goedbedoeld advies is. In een nadere uitleg van het probleem wordt echter duidelijk wat het perspectief van de auteur is:

People are applying for too many jobs, and that’s making it hard to find one

I don’t think that all 1,000 applicants on those LinkedIn jobs are being selective; AI tools now allow a subset of people to apply to thousands of jobs. This guy on Reddit applied to 1,000 jobs with AI! This other guy applied to 5,000! There’s multiple hot startups building this for job seekers!

Dit was natuurlijk ook al af te leiden uit bovenstaande ‘oplossing’ van probleem. Het is de werkzoeker die als de schuldige wordt aangewezen en dus is het de werkzoeker die moet betalen. Maar is dat wel een correcte weergave van de huidige situatie?

Er is al jaren een wapenwedloop aan de gang waarin werkgevers en werkzoekers met wisselend succes proberen het sollicitatieproces naar hun hand te zetten. Sinds de opkomst van ATS’en en cv-parsers is het voor werkzoekers in toenemende mate een probleem om door alle hoepels heen te springen (Hilke Schellmann: The Algorithm. How AI can hijack your career and steel your future). Daarbovenop is er het laakbare gedrag van ghosting door werkgevers. Dit lever een double whammy op waardoor (impliciete) afwijzingen procentueel steeds verder toenemen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat werkzoeker multisollicitatietools omarmen. Werkgevers mogen dit als een consequentie van hun keuzes in voorgaande jaren zien.

Maar om daarom de werkzoekers het kind van de rekening te maken vind ik wil een heel boude keuze, een eerlijk gezegd een zeer foute keuze.

Eerlijk gezegd vind ik dat werkzoekers geen enkele frictie zouden moeten ervaren op het moment dat ze ervoor kiezen om te solliciteren, maar het is misschien noodzakelijk om het machinegeweer van de automatische multisollicitatie het zwijgen op te leggen. Maar laat die frictie dan een CAPTCHA-achtige oplossing zijn, waardoor een werkzoeker niet beperkt hoeft te worden door de grootte van zijn portemonnee bij het bepalen op hoeveel vacatures hij/zij/x gaat solliciteren. Of is het alleen maar de noodzaak om elke sollicitatie een tweede keer te bevestigen.

Overigens houden we hiermee alle slechte praktijken aan de kant van de werkgevers in stand, waarbij ghosting misschien wel de meest in het oog springende is. Allerhande automatische parsing-, filter- en selectiemechanismen, al dan niet middels AI, spelen hier ook een steeds grotere rol. Werkgevers proberen het recruitmentproces zoveel mogelijk te automatiseren waarbij de AI Act een grote sta-in-de-weg is, tenminste tot de EU buigt voor VS/Big Tech. Efficientie is voor recruitment een voorwaarde geworden. Tenslotte zijn medewerkers heel belangrijk (de belangrijkste assets van een onderneming) maar niet zo belangrijk dat er geld aan moet worden besteed om ze te vinden en in dienst te nemen.

Eerlijk gezegd ben ik een warm voorstander om de ontvanger te laten betalen, niet de zender. In een opwelling heb ik al $10 per geghoste sollicitant genoemd, betaalbaar aan die sollicitant. Maar daar zitten nogal wat praktische bezwaren aan. Zijn er (veel) betere alternatieven?