Toen ik in 2000 voor Adecco naar Amerika vertrok verruilde ik mijn driedelige grijsstreep voor een Californische outfit. Om vervolgens nooit meer een pak aan te hebben getrokken. Overigens deels doordat pakken lijken te krimpen na verloop van tijd…
Afijn, met deze overgang was ik definitief een digitale nomade geworden. Trains, planes, automobiles en hotelkamers vormden een zeer groot deel van mijn tijd het enige kantoor wat ik had. Wireless Internet was het enige wat ik nodig had om mijn werkzaamheden uit te kunnen voeren. 24 x 7.
Als digitale nomade heb je namelijk geen prive leven meer. Het onderscheid tussen werk en prive verdwijnt volledig; vooral ten gunste van werk. En zelfs als je dan iets ‘sociaals’ doet is dat altijd met collega’s die je meestal nauwelijks kent.
Zo wordt je dus in zeer korte tijd een workaholic. Daar kan je vergif op innemen . En dat ben ik ook geworden; hoewel het natuurlijk wel in de genen zat.
Als ik in die tijd ‘even’ thuis kwam was ik meestal te jetlagged om enige zinvolle bijdrage aan het gezin te leveren. Totdat mijn jongste dochter mij een contract onder de neus duwde. Waarin stond dat ik niet langer dan 2 weken achter elkaar weg mocht zijn…
En dat was wel een wake-up call. Gelukkig barstte tegelijkertijd de Internet bubble waardoor Adecco, als ieder zichzelf respecterend uitzendbureau, de stekker uit alle nieuwe ontwikkelingen trok. Weg uitdagingen. En dus was ik veel minder vaak onderweg.
Nu doe ik dat soort gekke dingen niet meer. Wederom tot verdriet van mijn gezin. Het wachten is op een nieuw contract van mijn dochter. Maar nu met het verzoek minimaal twee weken achtereen weg te blijven…
Ik ben overigens nog steeds een digitale nomade en volgens mijn gezin ook nog altijd een workaholic. Wat natuurlijk volstrekte onzin is.
Digitale nomaden (of zijn het nomades?) zijn volgens Steve Rubel een trend voor de toekomst:
A small but growing number of knowledge workers are going independent, traveling the world and working from anywhere. It’s conceivable that one day the enterprise will be a lot more virtual than it is today.
Met dank aan Frank-ly
Bas van de Haterd
says:Tja, een digitale nomade ben ik ook, hoewel niet zo internationaal. Maar ik vraag me toch serieus af of ik dat er voor over zou hebben als ik een (jong) gezin had. Gelukkig dat je die wake-up-call wel hebt aangenomen Marc 🙂
Chris Stapper
says:Leuk stuk Marc!
Er zit een hele toekomst aan te komen voor de digitale kenniswerker. Overal vandaan aan de slag kunnen heeft zo veel voordelen.
Als het me lukt om een periode in Japan te studeren dan zal ik vanaf daar ook gaan bloggen. Even afwachten wat ik daar allemaal voor moet regelen.. Digitaal natuurlijk.
Jorrit Blok
says:@Marc
Zoals je weet, weet ik er tegenwoordig alles van. Ik vind overigens twee weken net gaan. Als je onderweg bent gaat de tijd sneller lijkt het soms. Maar ondertussen gebeurt er natuurlijk ook van alles in je gezin, of binnen je bedrijf. Als digitale nomade zou ik overigens wel een voorstander zijn van wifi in het vliegtuig, ik vind het een beetje apart dat ze dat nog steeds niet tot commodity hebben verheven. Nog een observatie die ik heb gemaakt: ik lijk mij (fysiek) fitter te voelen wanneer ik onderweg ben. Op de Ă©Ă©n of andere manier kan ik als ik ergens anders ben weer met 3 a 4 uur slaap toe, waar dat thuis de laatste jaren niet meer voldoende lijkt te zijn.
Nu moet ik weer mijn koffer inpakken. Voor een relatief kort tripje (4 dagen) naar Belgie deze keer. Maar ik kan al bijna niet wachten om voor het eerst India te gaan zien (in juli).
Ten opzichte van jouw (in het verleden verworven) platinum ben ik er nog lang niet, maar ik kreeg van de week mijn nieuwe Flying Blue opgestuurd. Een zilveren. Op naar goud!
Oh enne, mijn kinderen kunnen gelukkig nog niet schrijven, laat staan contracten opstellen. Tot dat moment gaan we maar gewoon door.