Wellicht hebben jullie het diep trieste artikel gelezen op nu.nl over een Engelse dame, Vicky Harrison, die naar aanleiding van 200 mislukte sollicitaties besloot om uit het leven te stappen. Ze nam een overdosis aan drugs, om vervolgens nooit meer wakker te worden.  Een uitermate triest verhaal. Het was niet zo dat deze dame solliciteerde op functies als CEO, maar op functies als serveersters, winkelbediende en hamburger bakker bij de Mc.

Ik heb mij wat meer verdiept in dit verhaal en het was niet zo dat ze bijvoorbeeld 666 op haar voorhoofd had getatoeëerd, een ooglapje had of een vleespet. Het was gewoon een leuk uitziende dame, die volgens vrienden en familie positief in het leven stond. Echter door de stroom van afwijzingen in een depressie terecht kwam. Door het ontbreken aan regelmaat en het gebrek aan geld raakte zij in een sociaal isolement, volgens haar vader.

Ik heb zelf 8 jaar in Engeland gewoond en Lancashire waar Vicky woonde is een uitermate treurige stad. Daarnaast is de sociale welvaart staat onder Labour niet zo sociaal als wij denken. De jeugdwerkloosheid is een groot probleem in Engeland. Veel jongeren stoppen voortijds met opleidingen en in Engeland noemen ze de generatie van Vicky al “The Lost Generation”.

Kijkend naar het verhaal van Vicky, ging ik filosoferen over de Nederlandse arbeidsmarkt. Jongeren en ouderen zijn altijd als eerste de lul als het economisch even tegen zit. Wat ik wel denk is dat wij in Nederland beter met jongeren omgaan dan in Engeland. In Engeland sta je er redelijk alleen voor als werkeloze. Je krijgt een minimale uitkering, voor jongeren is dat 51 pond per week. Daar komt de gemiddelde tiener in Nederland niet van rond. Kosten van levensonderhoud in Engeland liggen zelfs hoger.

Als overheid en samenleving proberen wij mijn inziens ons meer in te zetten voor de zwakkeren in onze maatschappij. De druk om opleidingen te volgen, ligt aanzienlijk hoger. De leerplicht en start kwalificatie wetgeving zorgt in iedere geval dat jongeren een basis mee krijgen. De overheid heeft recentelijk weer 70 miljoen Euro uitgetrokken tegen de bestrijding van de jeugdwerkeloosheid. Daarnaast met initiatieven als www.ikkan.nl toont onze overheid zich mijn inziens meer betrokken dan veel andere Europese landen.

Waar ik dan wel mijn twijfels bij heb is, onze overheid gaat bezuinigen op onderwijs, om vervolgens de jongeren die door het gebrek aan onderwijs werkeloos worden weer met een ander potje te helpen. Volgens mij heet dit vestzak, broekzak boekhouden. Werkgevers moeten stage mogelijkheden blijven bieden, niet alleen voor zelf verrijking, maar ook in het kader van maatschappelijk ondernemen. De overheid moet onderwijs blijven stimuleren en van mijn part zelfs de leerplicht opschroeven naar 21 jaar. Ik denk ook dat ouders de plicht hebben om hun kroost te overtuigen dat een opleiding altijd zin heeft. Heeft het kind geen zin, dan maakt hij maar zin ( dat zei mijn vader altijd tegen me ).  Ik ben van mening dat wij als samenleving waakzaam moeten blijven dat wij ook geen verloren generatie krijgen en jongeren moeten blijven betrekken zodat wij niet onze eigen Vicky verhalen krijgen. 

Zoals Whitney zong “Childeren are our future”