Werkzoekers houden er niet van om te netwerken. Dit is althans de conclusie van Barbara Ehrenreich. En een hele merkwaardige, althans in eerste opzicht. Want zij komt tot deze conclusie naar aanleiding van participerend onderzoek. Waarmee ze een soort ervaringsdeskundige is.

Als journaliste is ze namelijk ‘undercover’ gegaan om het leven van witteboorden werklozen te onderzoeken. En het is een fraai verhaal!

Netwerken voor werkloze werkzoekers
Samen met andere witteboorden werklozen onderging ze een cursus waar de cursusleider vertelde dat er vier manieren zijn om een baan te vinden: Networking, networking, networking and networking.

Maar is netwerken wel zo leuk als de werkgever failliet is gegaan of je net ontslagen bent? Niet volgens de meeste werkzoekers die Barbare tijdens die cursus sprak. Die hadden er namelijk een hekel aan.

Netwerken zonder sociale component
De reden hiervoor was het buitengewoon kunstmatige karakter van netwerken in deze situatie. Je spreekt tenslotte alleen andere mensen aan omdat je iets van ze wilt. Je bent aan het bedelen om het maar even plat te zeggen.

Het is geen natuurlijke, meanderende discussie. Het is een berekenend optreden waarbij naar een bepaald doel wordt gewerkt. Dus je mag je niet laten afleiden door een onderwerp waardoor je geboeid raakt. Nee, je moet door, je moet je doel bereiken. Zo effectief en efficient mogelijk.

Dat is gezellig…. Zo wordt je van een sociaal wezen eigenlijk volstrekt asociaal. Je veinst interesse, ondertussen slechts gericht op jouw onderliggende doel. Zoveel mogelijk contacten maken. Waardoor bij mij meteen de vraag opkomt: Zijn veel vluchtige contacten wel net zo waardevol als enkele serieuze contacten?

Narcistische leugens werken?
Oh ja, en volgens de cursusleider zijn eufemismen en schaamteloze zelfpromotie absolute voorwaarden voor goed netwerken:

• Eufemismen: Zeg nooit dat je werkloos  bent. In plaats daarvan heb je wat consultancy werk gedaan. Natuurlijk, de persoon met wie je praat is achterlijk…
• Schaamteloze zelfpromotie: Zet alle reserves en zelfkritiek overboord en presenteer jezelf met de volgende ronkende marketing zin: Hallo, ik ben Marc en ik ben een fantastische <vul hier functie in>!

Is dit nou een puur Amerikaanse wijze waarop werklozen worden getraind of komen dit soort praktijken ook in Nederland/Europa voor? En zou dit voor iemand werken?