Uit de Computable van vandaag:

“Het gevolg van het tekort aan ict’ers begint zichtbaar te worden. Werkgevers doen er alles aan om te voorkomen dat personeelsleden een andere baan aannemen.‘In paniek verhogen ze het salaris.'” En: “Naast het doen van aanbiedingen, zou aanpraten van schuldgevoel een geliefde tactiek zijn onder ict-managers.”

Paniek? Een schuldgevoel aanpraten? Dit zegt misschien meer over bedrijven die zo handelen dan over de carrierekansen van de IT-er. En als je dan al mensen houdt op deze manier, voor hoe lang dan? En zijn ze dan nog gemotiveerd en betrokken?

Nee, echte bindingsfactoren liggen op een geheel ander vlak. Uit wat ouder onderzoek van Dutch Graduate School of Management blijkt o.a.:

“Opvallend is dat, in vergelijking met de genoemde landen, Nederlanders een groot belang hechten aan
sociale contacten in hun werk (leuke collega’s en mensen ontmoeten), en een minder groot belang aan
een baan waarvan men het gevoel heeft iets te kunnen bereiken (in vergelijking met andere landen,
hetgeen erop zou kunnen duidden dat het prestatiemotief in Nederland niet sterk ontwikkeld is). De
Nederlander vindt het wel belangrijk dat het werk aansluit op de eigen capaciteiten.”

Mijn twee centen: ga van je eigen kracht uit, zowel als werkgever als werknemer, en laat je niet regeren door de waan van de dag. Een carriere is net als een huwelijk: je moet er samen iets van willen maken. Of niet.