In ‘Baby te huur’ lenen ouders hun baby’s, kleuters en pubers uit aan 4 jonge stellen (tussen de 17 en 22 jaar). In dit sociale experiment doorlopen de deelnemers in drie weken de levensfasen waar een normaal mens ruim vijftien jaar over doet, te weten; samenwonen, zwanger raken (in dit geval: met een nepbuik rondlopen) en het opvoeden van een baby, peuter, acht-jarige en een puber. Als sociaal experiment is dit programma waarschijnlijk geslaagd maar is de snelheid niet te absurd om te bepalen hoe je in normale tijden zou reageren?

Hoe zouden de deelnemers de (plastic) roze wolk ervaren? Met welke insteek begonnen ze aan dit avontuur? Net zo naief als mensen die ‘iets’ met kinderen willen doen omdat ze vroeger zo goed konden opschieten met hun oppaskinderen? Dit is een letterlijk citaat van een stagair van mijn moeder(lerares op een lagere school).

De deelnemers moesten dromen van een gezin. Geen probleem, want 80 procent van de jongeren trouwt en heeft een ideaalbeeld van de toekomst waar kinderen in voorkomen. Ik ook. Ik zie mezelf wel in ma Flodderjurk, met minstens 5 jengelende koters aan mijn huidskleurige onderrok.

Ik vraag me wel af welke ouders hun kind te huur hebben opgegeven. Twee jaar geleden had ik mijn kind opgevoed met alle Pantone kleuren en schakeringen, spelenderwijs uiteraard, om zo een super-designer van hem/haar te maken. Ik zou nu dan ook mijn hypothetische kind nog niet uitlenen aan mezelf (die van 2 jaar geleden, sindsdien is het een en ander recht getrokken).