Van oudsher worden arbeidsmarktcommunicatie en recruitment gezien als een – soms goed en soms slecht – huwelijk tussen HR en communicatie, volgens sommigen marketing, maar hoe dan ook een interdisciplinaire aangelegenheid waar idealiter sprake is van ‘the best of both worlds’. Het wil nog wel eens ongemakkelijk uitpakken, want al deze vakgebieden brengen eigen doelen, kenmerken, eigenschappen en karakter in en dat botert lang niet altijd lekker. Maar over het algemeen doen we het er mee en als de samenwerking goed is, is het resultaat meer dan de som der delen (zoals blijkt bij de nieuwe recruitmentsite van NS, al is de eigenaar van dit blog er op een aantal punten nogal kritisch over). Maar nu liggen twee van de leveranciers onder vuur.

Zo werd tijdens de Social Media Club in Den Haag de vraag gesteld of het communicatievak er nog wel toe doet. “Communicatieprofs missen de boot, hebben te weinig expertise op online en social en halen vaak hun neus op voor uitvoerende klussen”. Niet zo gek dus dat hoogleraar Van Ruler “veel tobberigheid in het communicatievak” ziet. Dat lijkt mij weinig bevorderlijk voor een goede bijdrage. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan beweert ERE.net op zijn beurt dat de bijdrage van HR aan recruitment weinig zin heeft. En HR heeft het toch al zo lastig, want tegenwoordig bemoeien inkoop, ICT en ‘de lijn’ zich óók flink met recruitment. Flexibel personeel mag niks kosten. Een ATS neemt de registrerende taak over en het zoeken van kandidaten is vooral een kwestie van een Boolean match op harde criteria. Gesprekken worden gevoerd door managers. Blijkbaar is er niet alleen sprake van een slecht huwelijk, maar ook nog van twee overbodig rakende echtelieden.

Schatplichtig

ERE.net pleit ervoor om van recruitment een eigen, aparte functie te maken, met zelfs een eigen ‘VP of recruitment’, want “acquiring talent is a skill of its own, not a duty for an HR role”. Of er meteen een complete vice president aan gehangen moet worden weet ik niet, maar het idee om van recruitment een apart vakgebied te maken is niet onaardig, al is het niet nieuw. Maar er zijn wel een paar voorwaarden.

Ten eerste: recruitment mag nooit vergeten dat het uiteindelijk om mensen gaat. Het moet niet verworden tot een activiteit waar de kenmerken van mensen ‘input’ zijn in een automatisch proces dat wordt beleefd als een zwart gat, waar Big Data leidend zijn voor beslissingen en ‘metrics’ het succes definiëren. En ten tweede: als het een ‘skill of its own’ wordt, laten we het dan vooraf met elkaar – min of meer, in elk geval meer dan nu – eens worden over wat die skill precies inhoudt. Wat ‘goede praktijken’ en ‘slechte praktijken’ zijn en waar een recruiter allemaal verstand van moet hebben om een goede recruiter te zijn.

Recruitment is schatplichtig aan en afhankelijk van andere functies, maar er zijn meer multidisciplinaire vakgebieden die uiteindelijk een eigen ‘body of knowledge’ hebben opgebouwd. Zodra recruitment zich dat realiseert, mag het van mij een eigen ‘vak’ of ‘functie’worden. Dat op een goede manier wordt onderzocht en onderwezen. En dan mag het voor mijn part óók een eigen harkje in het organogram. Als iemand daar nou blij van wordt.