30 maart jl, was de mooie dag dat de inlenersbeloning voor ABU verplicht werd (NBBU had die verplichting al). Waar de ondernemer tot 30 maart jl, nog de vrije keus had om de eerste 26 weken te verlonen via ABU of eigen CAO, is die keuze inmiddels geheel gereduceerd tot punt 0.
Gelijk werk, gelijk loon en gelijke rechten voor vast en flex, dat riepen de bonden. Dat verhaal snap ik van A tot Z. Maar nu zitten we een goede twee maanden na 30 maart, laat ik eens 3 echte scenario’s schetsen van ondernemers die ik recent gesproken heb:
De grote Bakkerij (CAO Bakkersbedrijf):
Voor 30 maart – Structureel goed georganiseerde flexlaag.
Na 30 maart – Kosten stijgen exceptioneel
Resulteert in – Alles sturen op de instroomschaal, zo jong mogelijk erin en meteen er weer uit
Een zoetwaren fabrikant (CAO zoetwaren):
Voor 30 maart – Structureel goed georganiseerde flexlaag.
Na 30 maart – Kosten stijgen exceptioneel, de eigen CAO kent geen jeugdschalen dus iedereen wordt betaald als 23 jaar en ouder
Resulteert in – De fabriek wordt ontmanteld en over de grens in buurland opnieuw opgebouwd in een nieuwe buitenland entiteit.
Een bekende supermarktketen (eigen CAO):
Voor 30 maart – Structureel goed georganiseerde flexlaag.
Na 30 maart – Kosten stijgen exceptioneel (meer dan 22%)
Resulteert in – Alles wat eruit kan gaat eruit, meest voor de hand liggende oplossing Outsourcing. Andere mensen komen binnen met een eigen arbeidsvoorwaarden regeling.
Dit zijn drie echte beschrijvingen die “nu” spelen bij drie echte organisaties. Hoe hard kun je je doel voorbij schieten? Er had een maximering in “toen” en “nu” scenario moeten zitten voor bedrijven met een dure CAO, een acceptabele overgang in stijging om juist bovenstaande scenario’s te voorkomen.
Dames en heren van de bonden, werkgevers laten zich zo niet vangen. Over 10 jaar lachen we erom… Toch?
Paul Storimans
says:Toch eens een korte reactie. Deze door Hr. Asscher reguleerde situatie levert met zekerheid problemen op. Heel eerlijk: deregulering heeft toch ook niet tot alleen maar wenselijke situaties geleid. Niet dat ik de oplossing zo 1, 2, 3 op de plank heb liggen maar marktwerking alleen is toch ook niet de oplossing geweest.
Zoals zo vaak kent een probleem vele kanten en de eind oplossing evenzoveel vaders. Een completer beeld van de problemnatiek, de ongewenste resultaten en ideeen over een oplossing kan dan wellicht geen kwaad.
Snap dat werkgevers hier niet altijd blij mee zijn, maar hoe komen we dan tot een oplossing die ook voor werknemers voldoende degelijk zijn. Werkgevers en de bonden zouden wellicht eens nieuwe inhoud moeten geven aan haalbaar werkgeverschap en haalbare flexibele inleen. Lijkt me pas secundaire iets voor de overheid.
Paul Storimans
Thomas Bos
says:Zo is het. Die bekrompen gedachte van CAO’s moet eens worden herzien of misschien wel losgelaten. Ze schieten hun doel voorbij blijkt wel. Dure CAO’s zijn t resultaat van onderhandelingen in het verleden, zijn nauwelijks gerelateerd aan zwaarte of complexiteit van het werk