Wajongers verdienen een goeie plek op de arbeidsmarkt. Maar ze hebben niet allemaal een goed netwerk en goede sollicitatievaardigheden. Soms zijn aanpassingen op de werkplek nodig en zijn recruiters daar huiverig voor.

Om tienduizenden werklustige Wajongers te ondersteunen zet UWV daarom jobcoaching in. Jobcoaches helpen Wajongers te dealen met recruiters. En ze begeleiden ze daarna in hun werk.

Jobcoaching van tienduizenden Wajongers kost geld:

En dit zal niet direct minder gaan worden, want jobcoaches gaan er in het eerste half jaar van 2019 in uurtarief 16% op vooruit:

Dit bekostig je niet met honderd miljoen. Daarom is het belangrijk om te weten wat we terugkrijgen voor deze investering. Hoe zit het precies met die coaching? Wat levert het de Wajongers en de belastingbetalers op?

Hoe het precies zit met die coaching is zojuist bekend gemaakt. SEOR, de Erasmus School of Economics, heeft hierover deze maand een onderzoek naar buiten gebracht.

Maar wat jobcoaching Wajongers en de belastingbetalers oplevert, daarover gaat dit onderzoek niet. Het is overduidelijk geen effectiviteitsmeting. Toch ontstaat hierover fake news.

Hoe zit het precies?

De onderzoekers schrijven:

Er zijn geen haalbare opties gevonden om het netto-effect van de inzet van jobcoaching vast te stellen ten opzichte van geen jobcoaching inzetten.

Het rapport biedt een schat aan informatie over hóe jobcoaching werkt. Maar de bevindingen in dit rapport kunnen niet gezien worden als een effectmeting, want er is geen controlegroep waarmee de uitkomsten van deze beschrijving kunnen worden vergeleken. Het UWV kan met deze gegevens dus niet aantonen dát jobcoaching werkt.

Toch zal de verleiding voor het UWV om de waarnemingen te framen als bewijs van een ‘responsible’ investering, in plaats van als bewijs van ‘accountable’ investering, op de vloer liggen. Een slippertje is zo gemaakt.

Laten we daarom de inleiding van het rapport, van de hand van UWV bobo Tof Thissen (sorry, Tof), eens nader inspecteren om te controleren of Thissen het verschil begrijpt tussen waarneming en gevolg.

Thissen schrijft:

De bevindingen in dit rapport kunnen niet gezien worden als een effectmeting, want er is geen controlegroep waarmee de uitkomsten van deze beschrijving kunnen worden vergeleken.

Zei ik het niet? Thissen heeft goed naar de wetenschappers geluisterd. Geen fake news hier. Keurig. Zo hoort het.

Maar…

Een andere groep die belang heeft bij het aantonen van positief effect van coaching is OVAL, een gezaghebbende vereniging van coaches. Zou het de voorzitter van deze vereniging, Petra van de Goorbergh, lukken om net zo keurig binnen de lijntjes te kleuren als Tof Thissen?

Oval geeft in een persbericht een reactie op het onderzoek:

OVAL heeft een dubbel gevoel bij de uitkomsten. “Enerzijds is het belangrijk dat door onderzoek is aangetoond dat inzet van jobcoaching werkt. Er is namelijk nog weinig bekend over de ontwikkeling en het resultaat van jobcoaching”, aldus directeur Petra van de Goorbergh. “Anderzijds staan nog altijd te veel mensen langs de kant.” Jobcoaching kan nog veel vaker worden ingezet als hulpmiddel.

We ontkomen er helaas niet aan OVAL te beschuldigen van fake news. Ik begrijp dat het streng overkomt, maar ik zal het toelichten.

Wat OVAL schrijft klopt. Er is onderzoek dat effectiviteit van jobcoaching aantoont. Maar door dit op deze manier naar buiten te brengen geef je mensen het idee dat dít onderzoek het aantoont. Kijk maar wat de massamedia ervan maken:

De media gaan met de quote van Oval aan de haal, maar daar kun je ze gegeven de omstandigheden niet op aankijken. De woorden in het persbericht zijn technisch gezien correct, maar door ze in het kader van het onderzoek te plaatsen hebben ze een ongewenst effect.

Aspirant lezers die door de berichtgeving bevestiging zoeken dát jobcoaching werkt komen bedrogen uit. Geïnteresseerden in hóe jobcoaching werkt laten het onderzoek ten onrechte links liggen.

Argeloze lezers concluderen na het snellen van deze koppen gedwee dat nu, voor eens en altijd, is aangetoond dat jobcoaching effectief is en dat we er honderden miljoenen extra aan moeten gaan uitgeven die ergens anders vandaan gehaald zullen moeten worden.

Het vervolgonderzoek dat de werkelijke effectiviteit moet aantonen, het onderzoek waar Tof Thissen en SEOR zeer naar zeggen te verlangen, zal van deze argeloze lezers weinig urgentie meer behoeven. De kans dat het liggende onderzoek grootschalige investeringen in jobcoaching moet gaat legitimeren groeit hiermee. Dit terwijl coaching in de thuissituatie misschien effectiever is. Of geen coaching. Of de één wel en de ander niet…

Fake news

Wat OVAL moet doen, is het rapport de aandacht geven die het verdient. Kwantitatief is de aandacht perfect op orde, maar kwalitatief niet. OVAL moet aandacht schenken aan de inhoud van het rapport en de noodzaak van vervolgonderzoek.

Maar kwalitatieve aandacht, is dat niet heel moeilijk, vraag je? Dat valt mee. Begin, door het woordje ‘dat’ te vervangen door het woordje ‘hoe’.

Vergelijk de quotes maar eens en ervaar het verschil:

“Volgens directeur Petra van de Goorbergh zou de studie aantonen dat de inzet van jobcoaches werkt”

“Volgens directeur Petra van de Goorbergh zou de studie aantonen hoe de inzet van jobcoaches werkt”

De tweede quote nodigt toch veel meer uit om nader kennis te nemen het onderzoek?

Dus, OVAL, stop met verspreiden van fake news rondom het rapport ‘Arbeidsmarktpatronen van mensen die werk(t)en met een jobcoach’, zelfs al hebben jullie momenteel profijt van plausible deniability.

Geef de suggestie om één woordje te verwisselen terug aan de afdeling communicatie. We moeten op jullie kunnen vertrouwen en we hebben jullie naar het zich laat aanzien de komende tijd hard nodig.

Disclaimer: mogelijk heb ik OVAL in de toekomst zelf ook nog nodig, daarom leek het me gepast in dit blogje een milde toon aan te slaan; Petra, je pakt het sportief op, toch?