Het UWV publiceerde gisteren een artikel getiteld In Nederland heeft een kleine Great Resignation plaatsgevonden*. In dit artikel komt internationaal arbeidsmarktadviseur Michel van Smoorenburg aan het woord over het gestegen aantal ‘baanwisselaars’:
In het derde kwartaal van 2022 had 5,3% van de werknemers een nieuwe werkgever in vergelijking met het kwartaal ervoor. Ten opzichte van 10 jaar geleden is het aantal baanwisselaars verdubbeld.
Van Smoorenburg maakt hierbij een link met de Amerikaanse Great Resignation zoals de titel ook al suggereert, maar volgens mij is dat niet correct. Want zover ik me kan herinneren is de Amerikaanse Great Resignation gebaseerd op werkenden die hun baan opzeggen zonder al een nieuwe baan te hebben. En dat is bepaald niet het geval in Nederland, als we naar de werkloosheidscijfers kijken. In heel 2022 is de werkloosheid ruim onder de 4% gebleven, met schommelingen tussen de 3,2% en 3,8% en een gemiddelde van 3,5%. In 2012, met de helft van het aantal baanwisselaars volgens Van Smoorenburg, was dat percentage met gemiddeld 6,8%, bijna twee keer zo hoog.
Nederlanders zijn minder avontuurlijk dan hun Amerikaanse collega’s, zoveel lijkt duidelijk uit deze cijfers. En daarmee lijkt een Great Resignation naar Amerikaans model ook niet erg waarschijnlijk.
*een link is geen endorsement
Voor december is de werkloosheid uitgekomen op 3,5%, een daling van 0,1% ten opzichte van november en een daling van 0,3% ten opzichte van een jaar geleden (december 2021).
In december 2022 is het vacaturevolume gedaald, min of meer volgens verwachting (eindejaarsdip). Het laat onverlet dat het vacaturevolume van december 2022 een hoger aantal bereikt dan enige maand november in het verleden. Dat is zondermeer een vrolijk makende constatering, ware het niet dat we dit soort meevallers al best vaak hebben meegemaakt. En meevallers op de arbeidsmarkt bij een economie met tegenwind toch best wel bijzonder zijn. Zacht gezegd.
