Dirk Goossens 
Iedereen zegt het. Je moet van je passie je werk maken. Het idee is dat je dan elke dag gemotiveerd aan de slag gaat. Jouw werkgever en jij plukken daar de vruchten van. Maar niet heus. Er zijn twee essentiële redenen om niet je passie te volgen.
(meer…)
Dirk Goossens 
Corona raakt de luchtvaart hard. Veel werknemers verliezen hun baan. Op Schiphol blijven werken is vaak een gepasseerd station. Overstappen naar een andere branche is het devies. Maar hoe doen luchtvaartmedewerkers dat zonder vertraging op te lopen in hun loopbaan? Wie zit er nú op deze mensen (en hun bagage) te wachten?
Dit alles was ik aan het overpeinzen toen er een persbericht in de bus viel.
Dirk Goossens 
Toen mijn compagnon – bekend van veel te weinig blogs op RecruitmentMatters – een update plaatste op Linkedin en ik dezelfde update plaatste, bleek dat hij meer views kreeg dan ik.
Verlangen naar views is natuurlijk niets meer dan ijdelheid. Views doen er niet toe. Ze zijn onbelangrijk. Zolang ik er maar de meeste van heb. En dat was niet het geval!
En toen gebeurde er iets vreemds. Nadat ik besloten had om werk en gezin te laten vallen en mijn capaciteit volledig te richten op het monitoren van mijn views, slonk mijn achterstand als sneeuw voor de zon, waarna ik mijn tegenstrever loste als een kilometerpaal.
Zonder dat het er werkelijk toe deed vroeg ik mij af hoe ik deze epische overwinning op mijn verslagen tegenstrever had weten te behalen.
(meer…)
Dirk Goossens 
Voor een aantal beroepen in de systemen van het UWV geldt dat de vraag hoog is, dat er mensen zijn die het kunnen, maar dat niemand aangeeft het te willen.
Niet gehinderd door kennis van de systemen van het UWV trek ik de conclusie dat werkzoekers zichzelf uniek kwalificeren als ze een dergelijk beroep als wensberoep selecteren in een lijstje. Je moet er dan vanuit kunnen gaan dat je de enige bent die bij de werkgever op de radar komt. Dit is het gevolg, denk ik dus, van de beroepenstructuur van het UWV die uitnodigt tot ecologische fouten.
Dirk Goossens 
Een weekje geleden redde Linkedin mij van verdere vernedering door de openstelling voor recruiters van mijn massaal links gelegen gelaten profiel ongedaan te maken. En, jawel, sinds die dag bezoeken ze mijn pagina dagelijks. Neem nou vandaag, de dag is nog niet eens om en twee recruiters, reeds, waagden zich een weg erheen. Zonder succes, overigens; ze hebben op mijn profiel niets te zoeken, maar dat even volstrekt terzijde, want één vraag dringt zich op: waarom leggen deze recruiters hun bezoek anoniem af? Is dat gebruikelijk? Is het zo dat als ik zie “2 people with the jobtitle recruiter”, dat ook daadwerkelijk een recruiter mij anoniem heeft bezocht?
Heeft iemand cijfers over welk deel van de recruiters kandidaten anoniem bezoeken? Wat zijn de overwegingen om dat te doen?
Je kunt je reactie hieronder kwijt. Niet allemaal tegelijkertijd reageren, alsjeblieft.
Epiloog
Een vraag die zich niet opdringt maar wel een beetje schuurt is het advies van Linkedin mijn profiel open te stellen voor recruiters om zo meer views van recruiters te krijgen. Mijn veldexperiment heeft Linkedin immers recent eigener beweging gestaakt bij gebrek aan succes. Dat advies lap ik dus aan mijn laars.
Dirk Goossens 
Herbert Prins 
Laatst solliciteerde ik bij een bedrijf omdat ik hun recruitment-proces eens wildebekijken. Er werd mij gevraagd om een test te doen. Altijd leuk een test. Een cultuurtest via CompanyMatch (Voorheen Werken bij Merken). De vraag in hoeverre de bedrijfscultuur een rol moet spelen bij de match van een kandidaat houdt mij al een tijdje bezig.
Jaren geleden was ik in de ban van een klein Amerikaans bedrijfje Jiibe. Jiibbe dat een paar jaar geleden de stekker uit haar experiment trok, stal mijn hart met een batterij aan testen die steeds nauwkeuriger vertelden of je wel of niet bij een bedrijf paste. De uitkomst liet geen twijfel of de match er was, want er stond net zo makkelijk dat je voor 90% gematched was als dat de match er maar voor 10% was. Heldere taal. Helaas waren het voor mij meestal vrij onbekende Amerikaanse bedrijven, dus de resultaten zeiden mij verder weinig. Uit de match van CompanyMatch kwam een grote match van 87%
Marc Drees 
Eind 2012 schreef ik over de site die het uitdelen van badges tot een nieuwe kunstvorm had verheven: Stablish.me. Een volstrekt overbodige site, hoewel een van de oprichters in een reactie nog een poging deed om het ontbreken van meerwaarde van de site te ontzenuwen. In maart van dit jaar deed Stablish.me nog een laatste, naar nu blijkt, poging om zichzelf op de kaart te zetten.
Maar Stablish.me is niet meer, hoewel dat op een wel zeer indirecte manier wordt gesteld op de site:
We’ve realised that our learnings through the development of stablish.me would be of great value in a corporate environment. After a series of interviews, testings and endless discussions we have switched our focus from B2C to B2B.
Jawel, de toko heeft een pivot gemaakt. En wat is er uit die pivot gekomen? Glazbase, een talent pool… Och arme… Als ik mijn kokhalzen onder controle kan krijgen ga ik er misschien een keer kijken.
Marc Drees Enige tijd geleden heb ik aandacht besteed aan Stablish.me, een personal branding site waar je een schier oneindige serie badges kan verzamelen. Waarvan het nut me tot op heden volledig ontgaat:
De vraag is echter, waarom zou ik zo’n eindeloze reeks badges willen verzamelen. Wat kan ik ermee? Daar geeft de site geen antwoord op. Stablish.me verheft een gamification element (badges) tot doel. En daarmee gaat de site een grote stap te ver.
Hoewel ik het niet had verwacht, heeft Stablish.me zichzelf overtroffen. Want enkele dagen geleden ontving ik een e-mail van Stablish.me met als titel Badge game en de volgende tekst:
We’re excited to tell you that stablish.me has launched the badge game through which you can compare your friends and give them badges.
Nee toch?
Marc Drees 
TruQu is een rating en review site voor (en door) professionals. En dan komt bij mij automatisch LinkedIn in beeld met haar recent geintroduceerde mogelijkheid tot het geven van skill endorsements. Om nog maar te zwijgen over de al jaren bestaande recommendations. Dus wat heeft TruQu te bieden wat LinkedIn niet heeft? Dit is wat TruQu hierover zegt:
As a professional you can use TruQu to build an online personel file. By gathering reviews and ratings from former employers, colleagues etc. you build a online personel file. By selecting competences and specialisms you get instant feedback on your performance. As a result, you can use this file to convince potential clients of your strengths and abilities. Furthermore, the TruQu references provide you valuable information which cannot be found anywhere else.
Afgezien van de merkwaardige en niet-bestaande term personel file die ook nog eens zeer ouderwetse en sterke HR-geur afgeeft (wat is fout aan personal profile?) lees ik hier niets waardoor ik zou besluiten om mijn LinkedIn profiel eraan te geven. Maar mogelijk heeft TruQu meer in haar mars dan haar (duidelijk niet door een (native English speaking) tekstschrijver geschreven) teksten doen geloven.
Tijd voor nader onderzoek.
