Nog altijd lijkt er binnen recruiterend Nederland het beeld te bestaan dat passieve werkzoekers de heilige graal vertegenwoordigen terwijl actieve werkzoekers als de pest gemeden moeten worden. Oke, ik ben schuldig aan een lichte overdrijving. Maar om redenen die mij volstrekt duister zijn, is de actieve werkzoeker suspect. En lijkt de ‘hard to get’ passieve werkzoeker een stuk aantrekkelijker voor de gemiddelde recruiter.
Dit roept bij mij een uiterst simpele vraag op: Waarom? Waarom is die passieve werkzoeker zoveel interessanter? Wat een praktische vervolgvraag oproept die hopelijk tot een inhoudelijk inzichtgevende discussie leidt:
Is een medewerker die als passieve werkzoeker werd aangetrokken aantoonbaar beter dan een medewerker die als actieve werkzoeker in dienst werd genomen?
Aantoonbaar mag in dit verband worden gelezen als kwaliteit & productiviteit van het geleverde werk, lengte dienstverband, etc. Redelijk goed meetbaar dus…
Ik ben buitengewoon benieuwd naar de reacties!
