Dankzij een tip kon ik over een intrigerende “startup” struikelen: Indeedflex. Inderdaad, van de Indeed die ooit dacht de 1000-pound gorilla inde vacaturemarkt te worden en daarmee Monster en CareerBuilder overbodig te maken. Tot Google for Jobs dat feestje vakkundig in de poep draaide en Indeed met een zware kater en een illusie armer achterliet. Maar Indeed is natuurlijk niet voor één gat te vangen; er zijn andere domeinen binnen de arbeidsmarkt die overwonnen kunnen worden. Zoals de flexmarkt dus.
Alleen lijkt het er op dat Indeed haastig te werk is gegaan en daarmee een belangrijke actor is vergeten: de kandidaat. Nu zal een wanhopige werkzoekende zich aan mijn observaties niets gelegen laten liggen; werk is werk, hoe kronkelig het pad ernaar toe ook moge zijn. Maar er zullen ook werkzoekenden zijn die Indeedflex links laten liggen als gevolg van dat kronkelende pad.



Ik moet me per direct verontschuldigen voor de wat pompeuze titel, maar ik wilde een korte titel en dan verlies je natuurlijk enige nuance. Of alle nuance, zoals in bovenstaand geval.
Een parasiet heeft als onhebbelijke eigenschap haar gastheer het leven te benemen. In deze geest moet je dan ook mijn kwalificatie van Indeed als vacatureparasiet zien. En daarmee overigens alle vertical search engines, die door het aggregeren van vacatures van derden en het vervolgens beter vindbaar maken van die vacatures een eigen niche hebben weten te creëren. Vervolgens werden de duimschroeven aangedraaid bij de eigenaren van die vacatures (vacaturesites, uitzenders en grotere werkgevers): betalen of we draaien de bezoekerskraan naar je site dicht. Vacaturesites en uitzenders hadden beter moeten weten maar waren lui en bleken plotseling afhankelijk te zijn geworden van Indeed cum suis. Kleinere werkgevers waren collateral damage waar de vertical search engines een extra centje aan konden verdienen. Deze, in mijn optiek mafiose praktijken (betalen en wij “beschermen”) leverde tot voor kort een goed belegde boterham op.
