Op de ERE conferentie had ik een interessante discussie met iemand over het werven in sociale netwerken. Hij was helemaal voor, maar stelde dat linkedin een site was waar hij wel in zou willen zoeken, maar waar je als bedrijf niet in moet investeren. Je netwerk bouw je daar namelijk niet op als bedrijf, maar als persoon. En als die persoon weggaat bij je bedrijf, liep het netwerk dus ook de deur uit. In zijn optiek moest je dat niet willen. Jobster deed dat veel beter en daar had je als bedrijf veel meer aan. Ik hoorde niet lang geleden ook van een Nederlands initiatief op dit gebied, waarbij de ontwikkelaar zelfs zei: de contacten zijn van mij.
Later sprak ik ook iemand die stelde: wij gaan sociale netwerken opbouwen, sites, waarin we mensen die we heel moeilijk kunnen werven aan ons willen binden. Dat is dan ons eigendom en daar kunnen wij dan in werven. Het is natuurlijk heel erg belangrijk dat onze concurrenten daar niets mee kunnen, want het moet wel van ons zijn.
Bij beide gesprekken kreeg ik een terugblik naar de film: Finding Nemo. Mine.. mine… mine… mine… En ik vraag me dan altijd af: leren we nou nooit? Want zijn je medewerkers je eigendom? Nee toch zeker? We praten hier over mensen, niet over dingen. Die kunnen nooit van een bedrijf zijn.
