Van ‘employment consumer’ naar ‘employment prosumer’ ?

In een commentaar op een blog op Personeelslog heb ik al eens de employment consumer opgevoerd om daarmee het belang van een klantvriendelijke behandeling van kandidaten door recruiters onder de aandacht te brengen. Maar naar aanleiding van mijn eerdere posting op Recruitingfacts over de irrelevante wervingssite ben ik van mening dat het idee van de employment consumer niet ver genoeg gaat.Want het gaat om een daadwerkelijke communicatie tussen kandidaat en ‘het bedrijf’, via welk kanaal dan ook. Kandidaten zijn tenslotte niet alleen consumenten van informatie, ze kunnen ook informatie produceren.

Volgens Wikipedia heeft futuroloog Alvin Toffler het woord ‘prosumer‘ bedacht; als een combinatie van producer en consumer. Hij voorzag een toekomst waar de rollen van producent en consument in toenemende mate gaan overlappen. Als een wervingssite interactie met kandidaten zou bieden, worden kandidaten ineens employment prosumers.

Zomaar een paar manieren waarop kandidaten als producenten van informatie kunnen worden gezien:

– Kandidaten zijngewend om via IM met elkaar te communiceren; maar waar iseen wervingssite waar via IM met een recruiter kan worden gesproken? En waar de kandidaat ervoor kan kiezen de dialoog voor derden zichtvaar te maken?
– Kandidaten zijn gewend aan peer reviews, maar waar iseen wervingssite waaraan (toekomstige) collega’s allerlei praktische vragen kunnen worden gesteld? En waar deze vragen en antwoorden kunnen worden gedeeld met andere geinteresseerden?
– Kandidaten zijn gewend aan Flickr, YouTube; maar waar is een wervingssite waar foto’s of video’s van het laatste personeelsfeest kunnen worden bekeken? En waar er commentaar op kan worden gegeven?
– Kandidaten zijn gewend om hun ervaringen, meningen, tips, etc.achter te laten over produkten/diensten die ze hebben gebruikt, maar waar is een wervingssite waar dat kan?

Zo’n wervingssite bestaat volgens mij nog niet; ook niet in Amerika. Maar ik ben er van overtuigd dat binnen afzienbare tijd zulke wervingssites er gaan komen.

En dat is het moment waarop de employment consumer een employment prosumer wordt. Met alle positieve gevolgen vandien. Want als er een direct contact tussen vertegenwoordigers van het bedrijf en kandidaten tot stand wordt gebracht zal dit niet alleen het sollicitatieproces op termijn verbeteren. Het zal ook het respect voor elkaar versterken. Tenslotte reageer je anders als je weet dat er naar je wordt geluisterd.

Van welke generatie ben jij?

Van welke generatie ben jij?

Sinds enige tijd brandmerk ik mijn dochters als Generation Y, hoewel ik daar af en toe wel eens wat plastischer termen voor gebruik. Op hun beurt zijn zij van mening dat ik een Baby Boomer ben, hoewel zij daarbij op hun beurt weer iets andere kwalificaties voor gebruiken. En natuurlijk zijn we het allemaal met elkaar oneens.

Ik vond het de hoogste tijd om deze impasse eens te doorbreken. En dankzij Penelope Trunk is dat nu eenvoudig mogelijk. Zij heeft een aardig testje ontwikkeld om te bepalen tot welke generatie je behoort op basis van je Internet ‘gedrag’. Toegegeven, de amusementswaarde is hoger dan de wetenschappelijke verantwoording, maar het is een goede manier om je dochters te mond te snoeren. Dacht ik…

(meer…)

Privacy is een onbelangrijk begrip geworden

De succesvolle phising attack op Monster.com in de US heeft in Europa tot verbazingwekkend weinig reacties geleid. Eerlijk gezegd, ik heb er niet een gezien, in elk geval niet in de mainstream media. En dat is toch wel apart te noemen. Tenslotte is de privacy van honderdduizenden mensen geschonden. En gezien de hoeveelheid informatie die een werkzoeker in het algemeen achterlaat in een online CV, is hun privacy zeer fors geschonden.De reactie van Monster.com is er een  van de ‘oude’ economie: traag (5 dagen nadat het feit was geconstateerd) en trachtend de impact te minimaliseren. De totale reactie van Monster.com is beperkt tot een kleine toevoeging op de homepage (Security notice) die bij doorklikken de volgende informatie geeft:  (meer…)

Leven als een Italiaanse vent

Voordat jullie en masse medelijden met me krijgen, na het lezen van mij vorige blog, een kleine rectificatie. Als drukbeztte twintiger leef ik namelijk als een Italiaanse vent. Een degelijke prak en schoon wasgoed liggen bij thuiskomt op mij te wachten. En die incidentele stofzuigbeurt, daar valt mee te leven.

Terug naar het lullen over werk. Ik ga vier dagen in de week naar school en werk drie volle dagen en een avond. Komende maanden wordt het nog iets drukker (meer…)

De wekelijkse leesmap

Elke week scan ik duizenden blog entries via mijn RSS reader. Soms haal ik hier directe inspiratie uit voor een eigen blog artikeltje. Heel soms bewaar ik entries die ik om de een of andere reden zeer waardevol vind. Ik ga er klakkeloos vanuit dat niet iedereen zo gek is om iedere week oveel blog entries te scannen. Tegelijkertijd ga ik er ook vanuit dat er voldoende mensen zijn die best wel eens geïnteresseerd kunnen zijn in de entries die ik heb bewaard.

Daarom heb ik besloten om voortaan iedere vrijdag een leesmap samen te stellen van ongeveer vijf van de meest interessante artikelen. Lekker, voor het weekend, als het toch weer eens regent. Overigens durf ik geen garanties te geven over de termijn waarop ik dit vol ga houden.

(meer…)

De irrelevante corporate wervingssite

Enige tijd geleden verscheen er een interessant artikel van Jeremiah Owyang, genaamd The Irrelevant Corporate Website. Jeremiah betoogd dat potentiele klanten zich via peer review sites orienteren op producten/diensten, omdat ze informatie van de corporate website niet langer vertrouwen.

Zonder passende maatregelen wordt de corporate website hiermee irrelevant. En als passende maatregelen stelt Jeremiah de volgende voor:

· Create websites with customers

· Show unfiltered customer testimonials

· Product reviews will have both negative and positive views

· The corporate website will be a Community Resource

Hoewel Jeremiah hiermee natuurlijk volledig in de lijn van The Cluetrain Manifesto redeneert (overigens met uitzondering van de laatste maatregel die m.i. nog een stap verder gaat) ben ik sceptisch over zijn toekomstperspectief. Tenminste, als het over de corporate website gaat.

Want als je het woord “klant” vervangt door “medewerker” en “corporate website” vervangt door “corporate wervingssite” wordt het m.i. een ander verhaal. En “medewerker” kan uitgebreid worden met “sollicitant”, “kandidaat” of “bezoeker”.

Hoe vaak worden sollicitanten naar hun ervaringen met de wervingssite gevraagd? En als het al gebeurt, wat gebeurt er vervolgens met hun antwoorden? Hoeveel wervingssites hebben blogs van medewerkers die iets vertellen over hun ervaringen met het bedrijf? Ongefilterd, met de positieve en minder positieve kanten? Hoeveel bedrijven laten sollicitanten iets vertellen over hun ervaringen, ook degenen die afgewezen zijn?

In Amerika wijst op dit moment iedereen naar Etsy als imagehet voorbeeld van een wervingssite. En laten we eerlijk zijn, het is een zeer originele site; met originele en toegankelijke functiebeschrijvingen, een foto + handgeschreven profiel van iedere medewerker , honderden foto’s van kantoor, feestjes, etc,.

  

Maar dit is geen corporate, en dus geen corporate wervingssite. Etsy is een startup met minder dan 25 medewerkers en bijna even zoveel vacatures. Het is dus een zeer succesvolle, snel groeiende startup.

En met de wijze waarop zij zichzelf en hun vacatures presenteren is het meteen duidelijk in wat voor omgeving je als toekomstig medewerker terecht gaat komen. Daarmee zal het Etsy waarschijnlijk relatief weinig moeite kosten de juiste mensen te vinden.

Moeten corporate wervingssites Etsy kopieren? Niet verstandig.

Kunnen corporate wervingssites van Etsy leren? Ik denk het wel.

Want wat Etsy op bedrijfsniveau doet, kan een corporate op afdelingsniveau doen. Wie worden jouw collega’s? Waarom werken ze op die afdeling? Wat is er de afgelopen tijd gebeurt? Laat de collega’s op zijn minst meehelpen de vacatures te schrijven.

En laat bijvoorbeeld de collega’s onder werktijd chatten met mogelijke kandidaten. Wie is nou een betere ambassadeur voor het bedrijf dan je eigen medewerkers. Tenzij je ze niet vertrouwt natuurlijk …

En het kan natuurlijk nog verder gaan. Want ook een sollicitant heeft een stem, en een mening. Zou het niet van enorme moed getuigen om ook sollicitanten die stem en die mening te laten horen, op de wervingssite?

Vanuit technisch perspectief bestaan er geen belemmeringen, dus laat dat in ieder geval geen excuus zijn.

De vraag die resteert is: Wie durft? Wie maakt de eerste relevante corporate wervingssite?

Arrogantie kent geen grenzen

Mijn vader introduceerde me enkele blogs terug al trots als lid van de gen-y generatie. Toen ik hem vroeg wat hij daar precies mee bedoelde, zei hij het volgende: die jongeren van 20 tot 25 jaar die altijd connected en bovendien behoorlijk arrogant zijn en die regelmatig en zonder scrupules van werkgever wisselen.

Ik herken me hier natuurlijk helemaal niet in. Dat zal wel een irritant trekje van de generatie zijn. Goed, ik ben 21, altijd op MSN dan (meer…)

Monsterboard US gekraakt 1.6 miljoen records ′gestolen′

Een snel berichtje wat de nodige impact zal hebben op vacaturesites, en niet alleen in de US:

According to Symantec security analyst Amado Hidalgo, a new Trojan horse called Infostealer.Monstres has stolen more than 1.6 million records belonging to several hundred thousand people from Monster Worldwide Inc.’s job search service.

Bovenstaande tekst komt via Cheezhead.

Meer hierover als duidelijk wordt hoe de blogosphere en de vacaturesites hierop reageren.

Deze blog is eerder verschenen op Expand.

Opportunisme daar gaat het om in Zuid-Italie

De (Zuid-)Italiaanse man is de ultieme opportunist. Een van de manieren waarop hij dat opportunisme toont, is in zijn rijgedrag. Alsof de weg alleen voor hem is gemaakt, zo wordt er in Zuid-Italie gereden. Verkeersborden hebben geen enkele betekenis voor hem. Snelheidsbeperkingen, eenrichtingsverkeer, stoplichten, verboden te parkeren? Niet voor hem bedoeld.

De mooiste situaties zie je bij stoplichten waar er naast een strook voor rechtdoor ook stroken voor links- en rechtsaf zijn. Deze extra stroken zijn slechts bedoeld om eerder rechtdoor te kunnen gaan. Scooters en motoren gaan ook daar nog omheen, zodat de gehele weg geblokkeerd wordt, ook voor het tegemoet komende verkeer. Veel getoeter, geschreeuw en drukke gebaren zijn het gevolg.

De situatie wordt nog veel interessanter als begin augustus de Italiaanse vakantie start. Mijn favoriete locatie is waar een kustweg (de Domitiana) zich in het mafiaplaatsje Mondragone boort. Want daar verandert een rustige tweebaansweg plots in een hysterische vierbaansweg, ook al zijn er nog steeds slechts twee rijbanen beschikbaar. Met nog eens een paar extra banen aan de linker- en rechterzijde voor scooters en motoren natuurlijk, desnoods links van het tegemoet komende verkeer!

Als mijn vrouw en twee dochters in de auto zitten kan ik mijn Italiaanse genen helaas geen vrij baan laten. Maar ben ik in mijn eentje dan stort ik mij vol overgave in dit gekrioel. Het is een van de beste manieren om nieuwe Italiaanse scheldwoorden en dito gebaren te leren. Ik klap mijn zijspiegels in (waar heb je die dingen eigenlijk voor nodig?), kijk nimmer in mijn achteruitkijkspiegel en doe mijn best elk gaatje te benutten om mijn mede weggebruikers te snel af te zijn. Toeterend, gebarend en schreeuwend kom ik stapvoets vooruit; en met mij iedereen. Soms duurt het wel een uur om Mondragone binnen te rijden, stijf van de adrenaline. En ook dan is het nog niet voorbij, want in dit dorp is weven tot hoogste kunstvorm verheven. Overal staan auto’s en scooters stil op te weg, om even een praatje met een tegenligger, toevallige passant of winkelier te maken. En dat soort gesprekken zijn langdurig en intensief. Toeteren, gebaren of schreeuwen helpt hier dus niet; weven en wringen zijn de enige alternatieven om vooruit te komen. Goddelijk. De vakantie van mijn leven!

In Italie heb ik dus creatief auto leren rijden. En ik ben er gek op. Maar los van drie vrouwelijke stoorzenders in mijn auto heeft ook de Italiaanse staat dit jaar roet in het eten gegood. Want ineens staan overal camera’s, zijn er traject controles of staan carabinieri’s en polizia’s geniepig op de loer. En als ware opportunisten zijn de Italianen als een blad aan de boom omgedraaid. Want het is nu truttigheid troef op de weg. Dit Italie ken ik gewoon niet meer. De wegen lijken ineens uitsluitend bevolkt door auto’s met achter het stuur vrouwen of oude mannen met hoeden op. De Italiaanse man is plotsklaps verdwenen, geknecht door het vooruitzicht zijn rijbewijs te verliezen. Een schandaal.

Gelukkig heb ik berichten vernomen dat in Napels de oude, vertrouwde burgerlijke ongehoorzaamheid toch weer de kop aan het opsteken is. Ik hoop maar dat volgend jaar dit virus zich ook over de rest van Campania heeft uitgespreid. Anders hoeft het voor mij niet meer.

Disclaimer: Alle personen in deze blog zijn fictief. Dus elke vrouw of man met hoed die zich in bovenstaand verhaal herkend en zich daardoor onheus bejegend voelt; het is echt volledig toeval!

Dit was mijn laatste bijdrage uit Italie in de reeks artikelen die niets met online recruitment te maken hebben. Binnenkort weer gewoon saai nieuws!

Deze blog is eerder verschenen op Expand.

Mozzarella, ambachtelijke kleinschalighied

Ik ben gek op mozzarella. Als ik in Italie aankom wordt mijn op dat moment nog zeer witte en immer ronde buik dan ook graag vergeleken met deze goddelijke kaas. Ondertussen is mijn buik aanzienlijk bruiner geworden. Helaas ook ronder; met dank aan de onovertroffen Italiaanse keuken.

Mozzarella is een heel jonge kaas, gemaakt van buffelmelk, die binnen 24 uur na fabricage gegeten moet worden. De meeste Italianen laten het echter niet zover komen. In veel gevallen wordt direct na aanschaf in een caseificio (mozzarella winkel) de mozzarella uit de hand genuttigd. En uit eigen ervaring kan ik bevestigen dat dit de ultieme smaakervaring geeft.

(meer…)