Zo lang ik me kan herinneren is er een discussie gaande over het transparant maken van de arbeidsmarkt. Die transparantie zo ertoe moeten leiden dat aanbieders (werktzoeker) en afnemers (werkgevers) van arbeid elkaar makkelijk kunnen vinden. Transparantie zal echter een illusie blijven tot we beseffen dat het huidig dominante wervingsmodel juist zorgt voor een niet-transparante arbeidsmarkt. Voor de goede orde, dit wervingsmodel is het passieve werven; oftewel, we publiceren een vacature en wachten vervolgens op reacties (post and pray).
Passieve werving heeft de impliciete verwachting dat werkzoekers in staat zijn de juiste vacature(s) te vinden. Maar werkzoekers zijn verklaarde amateurs in het zoeken en vinden van de juiste vacature(s). Waarom? Omdat zij slechts eens in de 2 – 5 jaar (of nog minder frequent) op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Waarbij ze zich gedragen als een ontdekkingsreiziger die zonder enige voorbereiding op zoek gaat naar de bron van de Nijl. Inderdaad, levensgevaarlijk.