De (Zuid-)Italiaanse man is de ultieme opportunist. Een van de manieren waarop hij dat opportunisme toont, is in zijn rijgedrag. Alsof de weg alleen voor hem is gemaakt, zo wordt er in Zuid-Italie gereden. Verkeersborden hebben geen enkele betekenis voor hem. Snelheidsbeperkingen, eenrichtingsverkeer, stoplichten, verboden te parkeren? Niet voor hem bedoeld.

De mooiste situaties zie je bij stoplichten waar er naast een strook voor rechtdoor ook stroken voor links- en rechtsaf zijn. Deze extra stroken zijn slechts bedoeld om eerder rechtdoor te kunnen gaan. Scooters en motoren gaan ook daar nog omheen, zodat de gehele weg geblokkeerd wordt, ook voor het tegemoet komende verkeer. Veel getoeter, geschreeuw en drukke gebaren zijn het gevolg.

De situatie wordt nog veel interessanter als begin augustus de Italiaanse vakantie start. Mijn favoriete locatie is waar een kustweg (de Domitiana) zich in het mafiaplaatsje Mondragone boort. Want daar verandert een rustige tweebaansweg plots in een hysterische vierbaansweg, ook al zijn er nog steeds slechts twee rijbanen beschikbaar. Met nog eens een paar extra banen aan de linker- en rechterzijde voor scooters en motoren natuurlijk, desnoods links van het tegemoet komende verkeer!

Als mijn vrouw en twee dochters in de auto zitten kan ik mijn Italiaanse genen helaas geen vrij baan laten. Maar ben ik in mijn eentje dan stort ik mij vol overgave in dit gekrioel. Het is een van de beste manieren om nieuwe Italiaanse scheldwoorden en dito gebaren te leren. Ik klap mijn zijspiegels in (waar heb je die dingen eigenlijk voor nodig?), kijk nimmer in mijn achteruitkijkspiegel en doe mijn best elk gaatje te benutten om mijn mede weggebruikers te snel af te zijn. Toeterend, gebarend en schreeuwend kom ik stapvoets vooruit; en met mij iedereen. Soms duurt het wel een uur om Mondragone binnen te rijden, stijf van de adrenaline. En ook dan is het nog niet voorbij, want in dit dorp is weven tot hoogste kunstvorm verheven. Overal staan auto’s en scooters stil op te weg, om even een praatje met een tegenligger, toevallige passant of winkelier te maken. En dat soort gesprekken zijn langdurig en intensief. Toeteren, gebaren of schreeuwen helpt hier dus niet; weven en wringen zijn de enige alternatieven om vooruit te komen. Goddelijk. De vakantie van mijn leven!

In Italie heb ik dus creatief auto leren rijden. En ik ben er gek op. Maar los van drie vrouwelijke stoorzenders in mijn auto heeft ook de Italiaanse staat dit jaar roet in het eten gegood. Want ineens staan overal camera’s, zijn er traject controles of staan carabinieri’s en polizia’s geniepig op de loer. En als ware opportunisten zijn de Italianen als een blad aan de boom omgedraaid. Want het is nu truttigheid troef op de weg. Dit Italie ken ik gewoon niet meer. De wegen lijken ineens uitsluitend bevolkt door auto’s met achter het stuur vrouwen of oude mannen met hoeden op. De Italiaanse man is plotsklaps verdwenen, geknecht door het vooruitzicht zijn rijbewijs te verliezen. Een schandaal.

Gelukkig heb ik berichten vernomen dat in Napels de oude, vertrouwde burgerlijke ongehoorzaamheid toch weer de kop aan het opsteken is. Ik hoop maar dat volgend jaar dit virus zich ook over de rest van Campania heeft uitgespreid. Anders hoeft het voor mij niet meer.

Disclaimer: Alle personen in deze blog zijn fictief. Dus elke vrouw of man met hoed die zich in bovenstaand verhaal herkend en zich daardoor onheus bejegend voelt; het is echt volledig toeval!

Dit was mijn laatste bijdrage uit Italie in de reeks artikelen die niets met online recruitment te maken hebben. Binnenkort weer gewoon saai nieuws!

Deze blog is eerder verschenen op Expand.