Ja, dat lees je goed. En ik bedoel het eigenlijk niet eens provocerend. Ik ben er namelijk heilig van overtuigd dat 99% van de medewerkers die bij jouw bedrijf op de payroll staat, op zoek is naar een andere baan. En jazeker, dat heeft alles te maken met de crisis, die inmiddels alweer 4 jaar aan de gang is. En natuurlijk ook nu de vakanties bijna weer achter de rug zijn.

Tuurlijk weet ik ook, de crisiskaart trekken is gemakkelijk. Het is bijna een dooddoener geworden, een argument dat je eigenlijk al niet meer kan gebruiken als het slecht gaat. Door de crisis zit de huizenmarkt op slot, gaat het slecht in de bouw, wordt er aan alle kanten gekaasschaafd en bezuinigd. We moeten trouwens misschien ook juist dankzij de crisis anticyclisch denken, juist nu WEL een huis kopen, investeren in nieuwe mensen en de innovatiebudgetten opschroeven.

Mijn ervaring de afgelopen jaren is ook, dat de crisis een argument is voor veel werkgevers om extra kritisch naar het aantal fte’s dat op de payroll staat te kijken. Natuurlijk speelt performance ook een rol. Maar als het iets minder kan qua aantal mensen dan is dat mooi meegenomen, want mensen zijn duur. Vergeten wordt, dat de druk op de bestaande werknemers die nog wel bij je werken verhoogd wordt. De sfeer op de werkvloer is aan het verslechteren, werknemers gaan gestrester naar hun werk, het ziekteverzuim neemt toe, de  collega’s zien het niet meer zitten en gaan zitten mokken in een hoek.

Wat ook vergeten wordt is dat, juist in de omstandigheden die ik hierboven schets, een bijzonder vruchtbaar klimaat van ‘om je heen kijken’ wordt gecreëerd. Dat is duidelijk niet de schuld van jouw werknemers, maar van jezelf. Bedrijven vragen veel meer dan 5 jaar geleden van hun werknemers en voor veel medewerkers is dat een reden om verder te gaan kijken. Terwijl ik denk dat veel bedrijven heel afhankelijk zijn geworden van de inspanningen van hun medewerkers, meer nog dan ooit tevoren.

De paradox is vervolgens dat veel werknemers misschien wel weg willen, maar niet durven. Hun huis staat onder water, de kinderen moeten studeren of ze weten dat ze nergens anders heen kunnen omdat ze bijvoorbeeld al 45 zijn en het bedrijfsleven meer en meer de 40plusser aan het afschrijven is. Dus blijven ze zitten: gestrest, ongemotiveerd en onder meer druk dan ze ooit gestaan hebben. De werkvloer is een soort snelkookpan geworden. Oververhit. Ongezellig. Een slechte film….

Dit is geen beschuldigend vingertje. Dit is geen aanklacht tegen bedrijven en ondernemers die het hoofd boven water proberen te houden. Soms is het bedrijfsleven hard en waar gehakt wordt vallen spaanders. Wees je er als baas van bewust dat je in deze tijd veel vraagt van je mensen, en dat ze waarschijnlijk, door omstandigheden waar je misschien zelf niets aan kunt doen, allemaal op zoek zijn naar een andere baan.

Wat doe jij om de sfeer in je bedrijf in deze tijd goed te houden? Zet je daar extra stappen voor, doe je moeite, met random acts of kindness, om maar eens iets hips te noemen? Is dat een haalbare kaart?