Recruitment gaat over gevoel. Over een onderbuikgevoel dat vaak gerationaliseerd wordt om het uit te leggen. Wat dat betreft zijn wij recruiters en onze klanten net mensen 😉 die opzoek zijn naar zekerheid. En als die zekerheid niet objectief meetbaar is gaan we opzoek naar schijnzekerheid dat onze ratio nodig heeft om een keuze te maken. Het rationaliseren van onze keuzes doen wij drie dimensionaal: zien, horen en voelen. En hoe meer dimensies we gebruiken hoe beter we in staat denken te zijn de juiste keuze te maken. Onze klanten willen kandidaten horen (hoe zijn ze aan de telefoon), zien (voldoen ze aan de presentatie van onze andere werknemers: cultuur) en voelen! Voelen? Ja figuurlijk voelen! Een grijs gebied dat ze dus niet kunnen benoemen maar die wel degelijk de boventoon voert in de uiteindelijke keuze. En tsja, dat voelen is minder makkelijk te ontdekken voor een recruiter. Het is bijna onmogelijk om letterlijk ‘in’ je opdrachtgever te kruipen om dat gevoel te ervaren. De opdrachtgever kan zelf niet eens het gevoel benoemen dus hoe kun jij dat als recruiter dan overnemen?

Goed, als we dus kijken naar het zien, horen en voelen dan is het voelen eigenlijk alleen te ontwikkelen door ervaring. Helaas moeten er dan meerdere kandidaten op gesprek komen om dat gevoel te kunnen adopteren (weer het belang van een lange termijn relatie: hoe beter je je klant kent, hoe sterker je dat onderbuikgevoel over kunt nemen bij het kwalificeren van kandidaten). Ik denk dan ook dat de eerste succesvolle plaatsingen per toeval ‘goed gevoelt’ zijn, zonder dat je werkelijk het onderbuikgevoel van je opdrachtgever in hebt gezet. Gevoel is voor mij dan ook de minst makkelijke factor maar wel de meest doorslaggevende. Het mooie is wel dat het gevoel ook gevormd wordt door zien en horen. De stem van een kandidaat, de vragen die hij/zij stelt, de intonatie en het enthousiasme, geven je gesprekspartner een bepaalt gevoel. daarnaast roept het uiterlijk -de verzorging en het gelaat- bewust en onbewust heel veel op (‘verrek die lijkt op mijn oude schoolvrriend’  of ‘oh nee, dat lijkt mijn schoonmoeder wel’). En dan is het maar hopen dat het het juiste beeld oproept. Het beeld dat een positieve associatie geeft van de kandidaat.

In de wereld waar we in leven worden er steeds meer dimensies toegevoegd aan het onbekende contact. Je kunt tegenwoordig al drie dimensionale elevator pitches geven via je telefoon, of een volledige ‘look and feel’ presentatie verzorgen via de cloud. Nog even  en je kunt zelfs je favoriete parfum toevoegen me uitleg (‘dit is wat ik ben: de geur van rode roze in een weide van bloemen’). Het moet niet gekker worden! Natuurlijk is al die technologie fantastisch voor facebook en dating site maar voor recruitment……

De vragen die ik nu interessant vind zijn:

– wel of geen pasfoto op het CV?

– wat is de echte meerwaarde van een elevator video?

– wat leveren beeld en geluid je nu echt op?

Mijn ervaring vanuit de sales leert dat elk bezwaar dat ontstaat (vaak onbewust, het onderbuikgevoel) alleen op het moment zelf te tackelen valt. Als je bij de opdrachtgever binnenkomt en hij kijk moeilijk kun je alleen op dat moment het nog goed maken met je presentatie en bijvoorbeeld je kennis. Als dat op voorhand gebeurt (door een foto of bijvoorbeeld een video) is het beeld al bepaald. Dus ja, vertel mij het maar: wat is de meerwaarden van beeld en geluid?