De recruiter werft (en selecteert) maar wie houdt de mensen nou eigenlijk vast in een bedrijf? In gesprek met een ervaren corporate recruiter van een nationale kledingketen, laten we het voor het gemak keten -X- noemen.
Per jaar werd er voor bij keten -X- voor een vermogen geworven om medewerkers, maar vooral storemanagers binnen te harken, zeg pak ‘m beet een stuk of 150 via de voordeur. En per jaar vertrokken er door de achterdeur zo’n 165 mensen. Het bedrijf had/heeft echt een verloop van ca. 110-120% dat is toch hilarisch!
En dan kun je wel zeggen dat die recruiter niet goed geworven heeft, maar dat is volgens mij niet het geval. Het is een groot bedrijf en mensen werkte er gemiddeld een jaar of 2,5. Dus heel simplistisch gezegd vertrekt de oude garde na 2,5 jaar. En het gave van dit verhaal is, er was geen beleid op verloop, er was alleen beleid op werving. Na een hoop duwen en trekken kwamen verloopcijfers pas boven tafel.
Waarom is er niemand professioneel bezig met het behoud van deze mensen? Het gros van de mensen vertrekken omdat ze ontevreden zijn, de vertrekkers zijn per slot van rekening ook ooit fris en fruitig begonnen bij keten -X- en hadden zeer zeker niet in gedachten om binnen 3 jaar te vertrekken. In dit (extreme geval van keten -X-) heb je meer aan een fulltime vasthouder dan een fulltime recruiter.
En with all due respect, ik bedoel niet de P&O-er of de manager, want die heeft het hier dus ook niet in de gaten. Iemand wilde Ideeën en/of ervaringen?!
Dolf Peeters
says:Een reactie van een ervaringsdeskundige die aan beide kanten van de lijn heef gestaan:
Vroeger was ik werkgever en jij mijn personeel. Het was ons gedeelde belang dat de winkel goed liep. Daar zetten we ons met wederzijds respect voor in.
Nu hebben we allemaal grote, beursgenoteerde instanties, inter- en multinationals met een grote hoeveelheid office tigers die graduated en wel bij god niet weten wat er een paar echelons lager, laat staan op de werkvloer speelt.
Veel huidige bedrijfsleiding – inclusief die van de BV Nederland – is al tijden volledig los gezongen van de realiteit.
Bovendien zitten die managementlagen er doorgaans niet meer voor het bedrijf, maar voornamelijk om hun eigen Funda waarde te verhogen. Ze functioneren altijd met het oog alweer op de volgende uitdaging. En LinkedIn vervult daarbij de functie van de gehuurde ramen op de Wallen. Tel daarbij overnames, reorganisaries en meer ongeluk.
De lagere kaders en het vloerpersoneel hebben in dat traject ,vaak grotendeels terecht, alle gevoel van betrokkenheid of loyaliteit ten opzichte van hun bedrijf afgeschud.
Het geheim om als leidinggevende je personeel vast te houden is om de je carrierepad niet over de ruggen en dead bodies van je collega’s te plannen en je collega’s domweg al als mensen te zien staan en ze basaal te respecteren.
Dat schept verrassend snel een gevoel van verbondenheid, waar de teambuilding uitjes met gekke petjes in de verste verte niet tegen op kunnen. En in een omgeving waar mensen zich gewaardeerd voelen en zich kunnen uitspreken, daar gaan mensen niet snel lopen uit onvrede of voor een paar duiten meer.
Chris Stapper
says:Wat Thomas zegt inderdaad. Overigens echt fascinerend dat niemand zich heeft afgevraagd hoe ze die mensen vast hadden kunnen houden. Of op zijn minst waarom er zo’n enorme instroom nodig was.
Thomas
says:Same same.
Arjan Elbers
says:@Thomas iemand met vooral focus op behoud van personeel
Thomas
says:Je bedoelt, zeg maar, iemand met de focus op personeel en organisatie?